Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

"Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ΄αλλάζω με τίποτα..." (Ποιος, εγώ; Αν τ΄αλλάζω, λέει...!!!)

   Η Πέτρα μας, κάνοντας πρώτα η ίδια την αρχή, μας κάλεσε να διηγηθούμε ιστορίες από τα παλιά και συγκεκριμένα σχολικές ιστορίες (ευχάριστες ή δυσάρεστες). 

 Ήμουν αναποφάσιστη. Να διηγηθώ; ΤΙ από όλα να διηγηθώ; Ένα μεμονωμένο γεγονός σίγουρα δεν θα εξηγούσε επαρκώς τη γεύση που μου άφησαν τα σχολικά μου χρόνια (είμαι μία από αυτούς που δεν τους λείπουν καθόλου... και που θα τα άλλαζαν ευχαρίστως). Τελικάαποφάσισα να καταθέσω παραπάνω από ένα γεγονότα.

(Πάρτε τώρα καφέ, σάντουιτς, ποπ-κορν, βότκα, ό,τι θέλετε 
τέλος πάντων, γιατί ακολουθεί κατεβατό και ψυχογράφημα).

   Η σχολική μου ζωή ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις στο νηπιαγωγείο, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80. Ώσπου, το Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς, η απώλεια ενός πολύ κοντινού μου προσώπου έφερε τα πάνω-κάτω. Ασυνείδητα ή συνειδητά, αρχής γενομένης από το νηπιαγωγείο ως και τα 12 μου χρόνια περίπου, κατάφερα να ξεχάσω τα πάντα: ονόματα και πρόσωπα συμμαθητών, νηπιαγωγών και δασκάλων (μη σου τύχει να βρεθείς ενήλικας, στον ίδιο χώρο με τον άλλοτε αγαπημένο σου δάσκαλο, να σε γνωρίσει κι εσύ να τον κοιτάς με απορία, γιατί δεν τον θυμάσαι...), σχολικούς χώρους, σχολική ζωή, τη ζωή στο σπίτι. Ψυχολογική διεργασία; Άμυνα; Ναι, και πάλι ναι. Αν και προτιμώ να το ονομάζω "επιλεκτική αμνησία".

   Από το Δημοτικό επομένως, έχω λίγες, σκόρπιες εικόνες: 
  Στην πρώτη τάξη ένιωσα ανία, γιατί είχα μάθει ήδη να διαβάζω, να γράφω και να μετράω και βαριόμουν αφόρητα την επανάληψη. Μετά τις πρώτες μέρες, είχα πει στη μαμά: "Καλά ήταν... αλλά αύριο δεν χρειάζεται να ξαναπάω, ε; Αφού αυτά που κάνουν εκεί εγώ τα ξέρω!!"
 Τα επόμενα χρόνια και μέχρι που τελείωσα το Δημοτικό, έχασα το όνομά μου. Όταν άλλαξα τα δύο μπροστινά νεογιλά μου δόντια, ανταμείφθηκα με δυο νέα, πεταχτά και με κενό ανάμεσά τους. Εξαιτίας τους τα παιδιά με φώναζαν πια 


κάνοντας και ομοιοκαταληξία με το δικό μου όνομα. Παρότι στην 6η τάξη έβαλα σιδεράκια και το πρόβλημα διορθώθηκε, το όνομα "κουνέλι" με ακολουθούσε, μέχρι που έφυγα από το Δημοτικό.
  Φιλίες ιδιαίτερες δεν είχα, είχα απλώς μια συμμαθήτρια δίπλα μου στο θρανίο. Στα διαλείμματα ξέδινα κυρίως παίζοντας ποδόσφαιρο και "γκαζάκια" (βόλους, μπίλιες) με τα αγόρια. Επειδή ήμουν καλή σ΄αυτά (και είχα και μια σεβαστή συλλογή από μπίλιες!!), με καλούσαν συχνά να παίξω μαζί τους.
  
  Στο Γυμνάσιο, το κουνέλι τράβηξε επιτέλους το δρόμο του κι εγώ το δικό μου. Πήρα πίσω το πραγματικό μου όνομα, έκανα μια-δυο φιλίες, ένιωσα τα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα, γνώρισα ένα φοβερό καθηγητή στα εικαστικά που τον θυμάμαι με αγάπη, και... ξεκίνησα να έχω εφιάλτες με τον καθηγητή των μαθηματικών. 
  Τα μαθηματικά δεν τα συμπάθησα ποτέ, και δεν μπορούσα να τα καταλάβω. Κι όσο δεν τα καταλάβαινα, τόσο δεν τα διάβαζα. Κι όσο δεν τα διάβαζα, τόσο κάθε μέρα (μα κάθε μέρα, όμως!!) ο καθηγητής με σήκωνε για εξέταση στον πίνακα, όπου τελικά με έκανε ρεζίλι με μια στάνταρ φράση: "Έρμ΄ Ταδοπούλου... τούβλου θα μείν'ς! Κάτσ΄ κάτ'!" (στη Λάρισα βρισκόμαστε, αν αναρωτιέστε περί προφοράς). Και δώστου τα 8άρια στα τρίμηνα, σε μια καθ΄όλα τα άλλα, καλή μαθήτρια (του 18).
   Αν δεν στο εξηγούν, δεν το κατανοείς - τόσο απλά. Τα μόνα που κατάφερα να κατανοήσω, ήταν οι "ταυτότητες" και τα "πολυώνυμα". Ω τι ευτυχία, όταν στις εξετάσεις του Ιουνίου έπεσαν ταυτότητες και πολυώνυμα! Έγραψα ένα περιποιημένο 20, που με γλίτωσε στο τσακ από το να μείνω στο μάθημα. Ο καθηγητής ήταν σίγουρος ότι δεν είχα αντιγράψει, παρόλα αυτά με κάλεσε για επιβεβαίωση. "Αν θέλετε, σας ξαναλύνω την άσκηση εδώ και τώρα" η απάντηση. Τέλος.

  Στο Λύκειο συνέχισα να είμαι ανίδεη στα μαθηματικά, αλλά πολύ καλή στην έκθεση. Στο μεταξύ, μετατραπήκαμε όλοι μας σε άνευ προηγουμένου ταραξίες (παραμένει άγνωστο το γιατί). Αγριεμένα εφηβικά πνεύματα, καταληψίες που εν τέλει τιμωρήθηκαν με τη στέρηση της 5ήμερης εκδρομής, ευφυέστατοι και επικίνδυνοι φαρσέρ (θυμάμαι κάτι ανάποδα καρφιά μπηγμένα στις καρέκλες των καθηγητών, κάτι καουτσουκένιες τρισδιάστατες αράχνες χωμένες μέσα στο βιβλίο ύλης, κάτι δυναμιτάκια να σκάνε στα έδρανα από το πουθενά και ως αποκορύφωμα, το "τυχαίο" άδειασμα ενός πυροσβεστήρα μέσα στην τάξη). Οι καθηγητές έκαναν τρελή υπομονή - το παραδέχομαι - και ο αυστηρός λυκειάρχης, το καλοκαίρι της Γ΄Λυκείου, μας ξεφορτώθηκε περιχαρής με το αμίμητο: "Να πάτε στο καλό του Θεού, παιδιά και εύχομαι να μην ξαναπεράσει ποτέ τέτοιο τμήμα από το σχολείο μας". (!!!)

   Το καλοκαίρι πριν την τρίτη Λυκείου ήταν που "ξύπνησα" και συνειδητοποίησα πως έπρεπε να διαλέξω επιτέλους δέσμη και πιθανή μετέπειτα επαγγελματική ζωή. Τρίτη δέσμη, σαφώς, δεν ήμουν για να διαλέξω κάποια με μαθηματικά. Χωρίς καθόλου φροντιστήρια πριν, όμως, πού πας; Οι καθηγητές δήλωσαν εξαρχής πως θα έκαναν την ύλη έτσι, ώστε να κάνουν επανάληψη στο φροντιστήριο. Τα λατινικά λοιπόν τα ξεκινήσαμε από το 40ό μάθημα (το τελευταίο) και όχι από το 1ο!! Παγκόσμια πρωτοτυπία... Όταν δήλωσα την ένστασή μου, ένας καθηγητής μου είπε πως εγώ δεν είμαι "φαβορί" σε σχέση με τους άλλους που έκαναν φροντιστήρια, οπότε να το αφήσω να πάει στο καλό. Πείσμωσα άσχημα. Και αναγκάστηκα να ξεκινήσω στο σπίτι ιδιαίτερα μαθήματα, μόνο στα Αρχαία και στα Λατινικά, μπας και ανταπεξέλθω στις τρελές απαιτήσεις. Διάλεξα μόνη μου τα ιδιαίτερα, για να μην αφήσω κανένα περιθώριο στον εαυτό μου να την κοπανάω για καφέ, όπως έκαναν πολλοί άλλοι καθ΄οδόν για το φροντιστήριο. 

  Κάπου εδώ έχω όμως και μια γλυκιά ανάμνηση από την Γ΄Λυκείου... και ίσως η μόνη που δεν θα άλλαζα με τίποτα: ο λυκειάρχης κλείδωνε πάντα την αυλόπορτα του σχολείου ακριβώς στις 8.15. Ένα πρωί, άργησα να φτάσω (πάντοτε ήμουν υπναρού). Το ίδιο και η φίλη μου... και δυο παιδιά ακόμη, φίλοι μας από το τμήμα. Κλειδωμένοι έξω από το σχολείο, κοιταχτήκαμε: "η πόρτα ανοίγει στο πρώτο διάλειμμα, και η επίπληξη όταν θα μας δουν τη δεύτερη ώρα να μπαίνουμε με τις τσάντες, είναι σίγουρη. Στο μεταξύ, δεν πάμε για καφέ;"
  Την κοπανήσαμε λοιπόν, κι ανακαλύψαμε - ένας Θεός ξέρει πώς - ένα καφενείο κάπου εκεί κοντά. Χωθήκαμε μέσα να κρυφτούμε. Χαρά ο ιδιοκτήτης; Ατελείωτη! "Καλώς τα παιδιά! Επιτέλους, μπήκε νέο αίμα στο μαγαζί μου!! Όλο με τα γκρινιάρικα παππούδια είμαι!! Τι να σας κεράσω; Ό,τι θέλετε για τη χαρά που μου δώσατε"!! Κοιταχτήκαμε αμήχανα μ΄αυτή την υποδοχή, και στρωθήκαμε αμέσως. Μας κέρασε όντως ελληνικό καφέ, παίξαμε ανελέητα τάβλι ανά δύο, στοιχηματίζοντας (ο χαμένος θα αγόραζε τα τσιγάρα της επόμενης ημέρας στον νικητή), η κοπάνα αντί για μία σχολική ώρα έγινε τρεις... και επαναλήφθηκε στο ίδιο μοτίβο για αρκετούς μήνες (η απουσιολόγος μας "έβλεπε" κανονικά στην τάξη τα πρωινά, το ίδιο και οι καθηγητές που νόμιζαν ότι λείπαμε για να διαβάσουμε... και "ξεχνούσαν" να μας βάλουν απουσία για να μας βοηθήσουν). 


Αντί επιλόγου

.... Το κορίτσι-που-δεν-ήταν-φαβορί πέρασε τελικά στις Πανελλήνιες με την πρώτη και στη σχολή που ήθελε, άκουσε μια μετανιωμένη συγγνώμη από τον καθηγητή που τη σύγκρινε με τα άλογα κούρσας και έδωσε μια πληρωμένη απάντηση, σπούδασε και πέρασε τα καλύτερά της χρόνια ως φοιτήτρια (στη σχολή έμαθε να σκέφτεται πρώτα αντί να παπαγαλίζει και γνώρισε φίλους καλούς), ολοκλήρωσε ένα μεταπτυχιακό με άριστα και τώρα δουλεύει στον τομέα της. 
  Έχει καταλάβει λίιιιιγο καλύτερα τα μαθηματικά, αλλά συνεχίζουν να μην της αρέσουν, οπότε επικεντρώνεται στο να εξασκεί τις υπόλοιπες ικανότητές της.

.... Οι συμμαθητές από το σχολείο χάθηκαν μεταξύ τους (άλλος για Χίο τράβηξε πήγε κι άλλος για Μυτιλήνη).

.... το καφενείο δυστυχώς έχει πια κλείσει και αγνοείται εδώ και χρόνια η τύχη του ιδιοκτήτη.


  Τα σχολικά χρόνια μπορεί να τα προσπέρασα (ή να με προσπέρασαν), όμως αυτό το σκαστό, ανέμελο και κόντρα στο "σύστημα" τάβλι της τρίτης Λυκείου, συνοδεία με το διπλό, μυρωδάτο ελληνικό καφέ, με τον πρόσχαρο ιδιοκτήτη του καφενείου στην υποδοχή και με λίγη καλή φιλική παρέα, παραμένει μια ανάμνηση που ανακαλώ πάντα με γλύκα.  

(Τώρα που το σκέφτομαι πάλι, χαμογελώ. 
Ποιος ο λόγος να θυμάμαι τα υπόλοιπα;)


Η ανάρτηση αφιερώνεται στην Πέτρα. 

Στην πρόσκληση συμμετέχουν τα παρακάτω ιστολόγια:
(η λίστα ανανεώνεται συνεχώς)


Κική από το blog http://ekfrastite.blogspot.gr/
Πεταλούδα από το blog http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://pnoestexnis.blogspot.gr/
Κατερίνα από το blog http://followkoko.blogspot.gr/
Άννα/Πάρος - Άστεγη Καταληψίας - θα φιλοξενηθεί από την Πέτρα
Νάσια από το blog http://nasiasblog2012.blogspot.gr/
Κανελλάκη από το blog http://toapagio.blogspot.gr/
Αριστέα από το blog http://princess-airis.blogspot.gr/
Πέτρος από το blog http://akivernitos.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Αγριμιώ από το blog http://agrimio.wordpress.com/
Μαρία από το blog  http://swanocean.blogspot.gr/
Άννα από το blog http://atenizodas.blogspot.gr/
Μαριλένα από το blog http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Λαμπρινή από το blog http://xwrisprogramma.blogspot.gr/
Κλαυδία - Άστεγη Καταληψίας - θα φιλοξενηθεί από την Πέτρα
Μαρία από το blog http://www.syllegw-stigmes.gr/
Δέσποινα από το blog http://mamadesekrisi.blogspot.gr/
Rylie από το blog http://mythoughtsnotebook.blogspot.gr/
Marilise από το blog http://katitimou.blogspot.gr/
Φλώρα από το blog http://texnistories.blogspot.gr/

Αν θέλετε να λάβετε μέρος και εσείς, δηλώστε το ενδιαφέρον σας εδώ.



57 σχόλια:

  1. Ρε 'συυυυυυ! Και εγώ χαμογελάω!!!
    Ένα πλατύ-πλατύ χαμόγελο μου κόλλησες στη φάτσα!
    Το απόλαυσα όσο δε φαντάζεσαι και χάρηκα πολύ με την...γλυκιά εκδίκησή σου!!!
    ;-)
    ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χεχε... για τον καθηγητή λες; Έκανα πράξη το ρητό που λέει: "η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο"!
      Σοβαρά όμως, αν ήταν άλλος στη θέση μου ίσως να είχε καταρρακωθεί και να είχε αποτύχει, μόνο και μόνο επειδή όλοι οι υπόλοιποι θα περίμεναν ακριβώς αυτό από εκείνον - την αποτυχία.
      Αυτό του είπα εκείνη την ημέρα και του καθηγητή μου...
      Φιλάκια πολλά-πολλά!

      Διαγραφή
  2. Έλλη μου κι εσύ "λάτρης" των μαθηματικών ε; Οποία σύμπτωσις! Κι εγώ "διέπρεψα" στο άθλημα...
    Πολύ την απόλαυσα την αφήγησή σου. Ολοζώντανες εικόνες, λες και τις έβλεπα καρέ-καρέ. Το καφενεδάκι σου ήταν μια ζωγραφιά!
    Καλό βράδυ... κουνελάκι ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να σου πω!!! Όταν ακούω τη λέξη "μαθηματικά" με πιάνει σύγκρυο.
      Έχω δει τόσα και τόσα θρίλερ στη ζωή μου και εφιάλτες δεν μου δημιούργησαν... Εκείνον τον μαθηματικό, όμως, κι όλα τα συμπαρομαρτούντα του, τα ονειρευόμουν κάθε βράδυ... επί 3 συναπτά έτη που διήρκεσε το Γυμνάσιο!
      Σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Όσο για το "κουνελάκι" που λες, να πώς φαίνεται ότι μεγάλωσα. Τώρα το παίρνω χαλαρά, στα χρόνια του δημοτικού όμως, κάθε που με προσφωνούσαν έτσι, σήμαινε πόλεμο!!! Κατέληξα να μισήσω το καημένο το ζωάκι...
      Φιλιά, Μαρία μου!

      Διαγραφή
  3. Πολύ απολαυστικό η ανάρτησή σου!!!
    Καλή βδομάδα
    Φιλιά
    Νεφέλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά, Στέλλα μου!
      Καλή εβδομάδα επίσης και καλό μήνα! Φιλιά!

      Διαγραφή
  4. Κι ότι την έκανα κατάκοπη για ύπνο και τσουκ σε βλέπω κι έτρεξα! Σιγά μην το έχανα!
    Αλλά ....δεν ξεκίνησες καθόλου καλά! Τι μου πετάς στα μούτρα πήγες Νηπιαγωγείο στα μέσα της δεκαετίας του 80; Γούρλωσα τα μάτια! αχαχαα
    Το προσπερνώ και σου λέω ότι χαίρομαι πολύ που πήρες την εκδίκηση σου με την εισαγωγή σου! Κάπως έτσι έπαιρνα κι εγώ το αίμα μου πίσω!
    Φιλάκια πολλά και καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα κι εσύ, τόσα έγραψα, εκεί κόλλησες; Χαχαχαχα!!
      Αν και δεν ήθελα να σε ξενυχτήσω, χάρηκα που πέρασες χθες. Είδα το σχόλιο αλλά ήμουν κι εγώ μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και αποφάσισα να σου απαντήσω σήμερα, πιο ξύπνια...

      Νομίζω πως δεν είχα συνειδητοποιήσει τότε 100% πως γύρευα να πάρω εκδίκηση. Αλλά είχα βαρεθεί να με μειώνουν και να μην προσπαθούν να με καταλάβουν. Ήξερα ότι το πείσμα μου θα ήταν αρκετό για να τα καταφέρω και βασίστηκα εκεί...
      Κάπου κοντά στο Πάσχα "γονάτισα": διάβαζα το βράδυ, σηκωνόμουν κάθε μέρα τα χαράματα, διάβαζα πριν το σχολείο, έφευγα, γυρνούσα, έκανα τα ιδιαίτερα και πάλι διάβασμα μετά. Έπινα έναν κουβά καφέδες την ημέρα για να αντέξω και είχα κοντέψει να σκοτωθώ από τα νεύρα μου με όλη την οικογένεια. Πόσο να αντέξεις;
      Είπα στον εαυτό μου εξαρχής "θα δώσω μια φορά και ό,τι γίνει". Δεύτερη δε θα ξαναπερνούσα όλο αυτό το λούκι. Μετά το Πάσχα πήρα μια τελευταία ανάσα και το πάλεψα ως το τέλος.
      Θυμάμαι πως όταν είδα αναρτημένο το όνομά μου, ήθελα τόσο να ουρλιάξω... έκανα μεταβολή και βρέθηκα face to face με τον καθηγητή μου. "Δαγκωμένο". Επιτόπου άκουσα τη συγγνώμη...
      Φιλάκια πολλά.

      Διαγραφή
  5. Ειχα συναντησει αρκετους καθηγητες-δασκαλους που δεν επρεπε καν να ερχονται σε επαφη με παιδια, οταν ηρθε η ωρα να κανω εγω μαθημα τους χρησιμοποιουσα παντα σαν παραδειγμα προς αποφυγη. Ευτυχως γνωρισα και πολλους καλους που τους θυμαμαι ευχαριστα και δεν αποτελουν δυσφημιση για το εκπ. συστημα!

    Παντως σημασια εχει οτι η επιμονη παντα νικαει κι εσυ εισαι ζωντανο παραδειγμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε καταλαβαίνω και σε νιώθω... απόλυτα.
      Υπάρχουν καλοί παιδαγωγοί (σε καμία περίπτωση δεν τους βάζω όλους στο ίδιο σακί) και μπράβο που πέτυχες μερικούς από αυτούς στη σχολική σου πορεία. Συνήθως αυτοί είναι και που θυμόμαστε στα μετέπειτα χρόνια.
      Υπάρχουν όμως και αρκετά "λουλούδια" εκεί έξω... που αμαυρώνουν τον κλάδο και το σημαντικότερο; κάνουν ζημιά στα παιδιά.
      Περί επιμονής, δεν έχω παρά να συμφωνήσω...

      Διαγραφή
  6. Δεν χάνω με τίποτα τα μαθητικά χρόνια ανθρώπων που με ενδιαφέρουν.
    Δείχνουν τόσα πολλά για τη μετέπειτα ζωή τους.
    Διάβασα και τα δικά σου και ένα γλυκό χαμόγελο συντρόφευε την ανάγνωσή μου.
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χάρηκα απίστευτα που πέρασες (πόσο καιρό είχα να σε δω εδώ;) και με τα λόγια σου... σ΄ευχαριστώ, Φλώρα μου.
      Φιλάκια πολλά.

      Διαγραφή
  7. Πολύ χάρηκα που μου αφιέρωσες την ανάρτηση! Τόσο ψωνάρα! Χαχα! Ευκαιρία να ξαναπώ ότι κι εγώ δεν νοσταλγώ καθόλου το σχολείο. Μάλλον θα κάνω κι άλλη ανάρτηση νομίζω! Και πολύ καλά κάνεις που θυμάσαι μόνο το καφενείο μακριά από το σχολείο!! Επίσης μου άρεσε που έκανες αναφορά και στη μετέπειτα πορεία σου! Ομορφιά μου, σε ευχαριστώ κι εσένα πάρα πολύ, μέσα από την καρδιά μου, που μας άνοιξες την καρδιά σου. Να είσαι καλά και πολλά γλυκά φιλιά!

    Υ.Γ Το λινκ δεν ανοίγει. Έκανα ανανέωση σελίδας, γιατί πρόσθεσα και τη Φλώρα και δεν οδηγεί στην εν λόγω ανάρτηση. Αν έχεις όρεξη, βρες το νεο λινκ, αλλιώς δεν πειράζει καθόλου, Μάκια και........καλό μήνα! Αλήθεια καλέ! Χαχαχα! :)))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εννοείται ότι θα σου την αφιέρωνα!!
      Μα τι να νοσταλγήσω, ξανθούλα μου; Τους χώρους που ήταν σαν φυλακές, με πλέγματα και κάγκελα στα παράθυρα; Τη γνώση που ήταν ελεγχόμενη και στείρα (κι αν δεν προλάβαινες να καλύψεις την ύλη τη γνώση την λάμβανες κατά το δοκούν; Περισσότερα έμαθα από τα εξωσχολικά βιβλία μου...), ή τις ανούσιες προσβολές μικρών και μεγάλων;
      Αυτό που κατάλαβα, είναι πως τα παιδιά δεν γίνονται Άνθρωποι μόνο και μόνο επειδή παίρνουν 18άρια και 20άρια σ΄ένα χαρτί. Απαιτούνται πολλά περισσότερα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
      Σ΄ευχαριστώ για την ευκαιρία να μιλήσω για όλα αυτά!
      Το link που λες το διόρθωσα χθες (για τρίτη φορά, χεχε!!! Αφού όλο προστίθενται φίλοι που θέλουν να μιλήσουν...)
      Φιλάκια και καλό μήνα!

      Διαγραφή
  8. πολύ μου αρέσουν οι ιστορίες από τα σχολικά χρόνια... και η δική σου έχει ενδιαφέρον ομολογώ!! καλά κάνεις και θυμάσαι μόνο τα καλά, άλλωστε αυτά είναι που μένουν και μας κάνουν να χαμογελάμε ακόμα και σήμερα!!! από παρατσούκλια ένα σωρό!!!! χαχαχχα... είχα κι εγώ 2!!! :) ωραία χρόνια!!! καλή εβδομάδα και καλό μήνα Έλλη μου! φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάτι μου λέει πως η δική μου ιστορία δε θα σου άρεσε και πολύ, και όχι αδίκως...
      Το "κουνέλι" δυστυχώς δεν ήταν ένα απλό παρατσούκλι για μένα, να χωρατεύουμε και να περνάει η ώρα. Το όλο θέμα έτσι όπως οργανωνόταν ήταν πολύ χειρότερο - άγγιζε το bullying.
      Φιλάκια πολλά, καλό σου μήνα και καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  9. Νομιζω ειναι η πρωτη αναρτηση που διαβαζω και χαμογελασα... η περιγραφη σου ηταν τοσο γλυκια που σκεφτομουνα τις εικονες στο μυαλο μου... χαιρομαι που καταφερες και απεδειξες πως οποιος θελει κ βαλει στοχο ολα τα μπορει.. καλο μηνα ελλη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ χαίρομαι με όσα μου έγραψες! Σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ!
      Καλό μήνα να έχεις, Μαρία μου!

      Διαγραφή
  10. Καλό μήνα γλυκιά μου ΄Ελλη...
    Τελικά όλοι έχουμε καλές αναμνήσεις έξω ή γύρω από το σχολείο...
    Φιλιά σου στέλνω...
    **Αννιώ**

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό μήνα, Αννιώ μου!
      Τελικά, ναι... Κρίμα όμως...
      Φιλάκια πολλά κι από εμένα.

      Διαγραφή
  11. Καλημέρα και καλό μήνα Έλλη μου!!!
    Το μόνο σίγουρο είναι πως παρά τις δυσκολίες που πέρασες, μας μετέδωσες κάτι όμορφο από όλη την επαφή σου με τα σχολικά χρόνια..
    Χαμογέλασα με την ανάμνηση από το καφενεδάκι σας με τον ζεστό ιδιοκτήτη.. κρίμα που έκλεισε..
    Το χάρηκα που όλα πήγαν καλά και πείσμωσες, διάβασες και σπούδασες αυτό που ήθελες!
    Λυπήθηκα για την σημαντική απώλεια που έζησες σε τόσο νεαρή ηλικία και όλη την κακία των μικρών παιδιών.. αμάν με τα παρατσούκλια! :/
    Φιλάκια γλυκά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό μήνα επίσης, Παλόμα μου!
      Μακάρι να το κατάφερα αυτό που λες... όταν έγραψα την ανάρτηση δεν ήμουν και πολύ σίγουρη για τη δημοσίευσή της. Ήξερα πως δεν είχα και πολλά ευχάριστα να πω. Αλλά μετά σκέφτηκα "Γιατί να μην τα πω; Αφού συνέβησαν..."
      Το παραδοσιακό καφενεδάκι ήταν όντως κρίμα που έκλεισε. Επιχείρησα να ξαναπάω αφού έφυγα από το Λύκειο για σπουδές, και είχε ήδη χαθεί από προσώπου γης στο μεταξύ.
      Όσο για το θέμα της (χαιρε)κακίας, ακόμη αναρωτιέμαι: όταν τα παιδιά είναι πολύ μικρά, είναι πολύ αθώα και καλοπροαίρετα. Αναρωτιέμαι λοιπόν ποιοι είναι οι μηχανισμοί της μεταστροφής τους, όταν μεγαλώνουν λίγο, και καταφεύγουν τότε στην κοροϊδία των άλλων, και μάλιστα αντλώντας ευχαρίστηση από αυτό...
      Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  12. Καλημερα κοριτσαρα μου!
    Ενταξει περασες και ασχημα αλλα και ομορφα μαζι.
    Κραταμε τα καλα και προχωραμε. Και παντα με καλες αναμνησεις ευχομαι!

    Καλο μηνα αγαπημενη μου φιλη! Φιλακια πολλα και μπραβο που εκανες ολα αυτα και απεδειξες τι εισαι και τι μπορεις να κανεις πραγματικα σε ολους εκεινους τους ανιδεους που υπαρχουν εκει εξω! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι το σκαρί μου τέτοιο, πάντα κρατάει μόνο τα καλά... (μη νομίζεις, είναι πολύ χρήσιμη η "επιλεκτική αμνησία"!!)
      Να είσαι καλά, σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιό σου και σου εύχομαι καλό μήνα!
      Φιλάκια πολλά!

      Διαγραφή
  13. Τι άθλιος καθηγητής; Και τι ταμπέλες είναι αυτές που κολλάνε;
    Πολύ χάρηκα μ' αυτή την εκδίκηση! Πολύ εκνευριστικός ο τύπος.......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ό,τι και να ήταν, τουλάχιστον είχε την ευθιξία να παραδεχτεί το λάθος του και να ζητήσει συγγνώμη... Ποτέ δεν είναι αργά.
      Με ανησυχούν εκείνες οι περιπτώσεις εκεί έξω που τους λείπει η ευθιξία και τους περισσεύει η αυθεντία...

      Διαγραφή
  14. Ε΄΄η μου καλό και δημιουργικό μήνα να έχεις . Κάτι μου θυμίζει από μένα αυτή η ανάρτηση με παρατσούκλι και με μια δασκάλα που ανίκανη με είχε και έλεγε η μάνα μου κάτι ξέρει ...
    Φιλάκια πολλά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό μήνα, Νικόλ μου, με υγεία!
      Ομοιοπαθής, ε; Τελικά έχουμε πολλά κοινά βιώματα εσύ κι εγώ...

      Όταν μου παραπονιέται παιδί για κοροϊδία και χαρακτηρισμούς από άλλους, πάντα του λέω: "Εσύ ξέρεις για τον εαυτό σου ότι είσαι τέτοιος και τα πράγματα είναι έτσι όπως τα λένε;"
      "Όχι", μου απαντά.
      "Ε, τότε, αφού ξέρεις για τον εαυτό σου τι και ποιος είσαι, μη δίνεις σημασία στο τι σου λένε οι άλλοι... ξέρεις πως κάνουν λάθος", του απαντώ.
      Σου μεταφέρω το διάλογο αυτό, αντί για άλλο σχόλιο πάνω σε όσα αναφέρεις...
      Σε φιλώ.

      Διαγραφή
  15. Τήν απόλαυσα τήν διήγησή σου Ελλη μου!!Υπέροχο κείμενο!!!Πάντα τά καλύτερα μάς μένουν από τά μαθητικά μας χρόνια!!Καί κάτι Ανοιξιάτικες κοπάνες,κάνοντας βόλτες στήν Γλυφάδα!!Καί η μικρή μου κόρη,δέν ήταν 'φαβορί".καί πέρασε μέ τήν πρώτη στήν σχολή πού ήθελε!Καλό μήνα νά έχης!!Φιλάκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ΄ευχαριστώ!
      Αυτά που μας μένουν συνήθως είναι τα "έξω" του σχολείου... το διάλειμμα; Οι κοπάνες; Οι εκδρομές; Και τα τρία μαζί; Χαχαχα... Πάντως όχι η ώρα του μαθήματος!
      Να χαίρεσαι την κόρη σου και μπράβο της που διέψευσε κι εκείνη τους πάντες!
      Φιλάκια, καλό μήνα!

      Διαγραφή
  16. Καλό μήνα Έλλη με πολλές χαρές και όμορφες δημιουργίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Τα κουνελάκια είναι πανέμορφα, εχω ενα 6 χρόνια!!!!
    Καλό μήνα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Καλό μήνα με υγεια ευτυχία και δημιουργία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επίσης καλό μήνα, Τέτα μου! Με πολλά χαμόγελα και ευτυχισμένες στιγμές!

      Διαγραφή
  19. Μου άρεσαν όσα έραψες.Ήσουν ειλικρινής και το εκτιμώ αυτό. Τα μαθηματικά νομίζω δεν σου τα έμαθαν ποτέ σωστά,με τέτοια συμπεριφορά ούτε εγώ θα ήθελα να τα διαβάσω!Χαίρομαι όμως που τελικά κάνεις κάτι που σου αρέσει! Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι με αυτό που λες...
      Μπορεί να "κρύβομαι" πίσω από ένα πληκτρολόγιο, αλλά αυτό δε σημαίνει πως πρέπει και να κρύβομαι. Όσο μπορώ κι όσο γίνεται, είμαι ειλικρινής, αλλιώς δεν βλέπω το λόγο να μοιραστώ κάτι... για να΄χαμε να λέγαμε.
      Συμφωνώ μαζί σου, τα μαθηματικά δεν τα έμαθα ποτέ σωστά, ούτε με δίδαξαν πώς να τα αγαπήσω...
      Και ευτυχώς αυτό που μου αρέσει και κάνω έχει μεν μαθηματικά, αλλά... αυτά που φτάνω!!
      :))
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  20. Τάβλι και καφέ αντί για μάθημα, ε, ναι, μπορώ να πω πως το προτιμήσαμε κι εμείς αρκετές φορές εκεί στο τέλος του Λυκείου...και να σκεφτείς είχα το λυκειάρχη θείο...χαχα!!
    ήξερα κι εγώ να διαβάζω και να γράφω όταν πήγα πρώτη και παρόλο που είχαμε για δασκάλα τον κέρβερο, λάτρευα να πηγαίνω σχολείο...τοξότης παιδί μου...διαλέγω όσα γουστάρω και επικεντρώνομαι στα θετικά..
    Και τα θετικά ήταν πολλά, αλλά το κυριότερο οι φίλοι που περνούσαμε τα ίδια και δεθήκαμε πολύ...αχ να πω μια μέρα για τους φίλους μου..
    Ο καθηγητής σου δεν ήταν ούτε είναι σπάνιο δείγμα...κυκλοφορούν πολλά τέτοια φρούτα στα σχολεία που θέλουν πολύ ξύλο!!
    Φιλιά πολλά και καλό μήνα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολλά κοινά είχαμε!!
      Εκτός από τον θείο...
      Όσο για τα φρούτα, ναι, υπάρχουν αρκετά! Όσο παραμένει αυτή η γενιά στα σχολεία... πιστεύω πως οι νεότεροι δεν είναι έτσι, τόσο πολύ, και αυτή την εμπειρία είχα και ως μαθήτρια από το νέο προσωπικό.
      Δεν αδικώ κανέναν όμως, σίγουρα έχουν τους λόγους τους που είναι έτσι. Λάθος εργασιακή επιλογή; Σε γενικές γραμμές έχουν κουραστεί με τα πάντα οι άνθρωποι και κάποια κεφάλια δεν τους αφήνουν και να φύγουν... πού θα ξεσπάσουν;
      Θα χαρώ να διαβάσω σε κάποια άλλη ανάρτησή σου για τους φίλους σου. Αυτά είναι τα καλά και είσαι τυχερή που τους είχες.
      Φιλάκια και καλό μήνα επίσης!

      Διαγραφή
  21. Αααα ησουν κ εσυ μαργαριταρι!! Μα τετοιο ξεπροβοδισμα ο Λυκειαρχης χαχαχαχα!!! Παντως εφυγες μ´αυτες τις ευχαριστες αναμνησεις κ δε σου εμειναν μονο οι δυσαρεστες!
    Καλο μηνα! Φιλακια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ούτε που κατάλαβα πώς έγινα, αλλά ναι, ήμουν!!
      Δε θα ήθελα με τίποτα να είμαι εκπαιδευτικός τώρα σε Λύκειο, αν με ρωτάς... Τότε ήμαστε έτσι, φαντάσου τώρα! Κινδυνεύει η σωματική τους ακεραιότητα!
      Οι δυσάρεστες αναμνήσεις αφέθηκαν να ξεθωριάσουν (τα καλά της επιλεκτικής αμνησίας).
      Καλό μήνα επίσης, φιλιά!

      Διαγραφή
  22. Καλό μήνα Έλλη μου! Μας ταξίδεψες σε όμορφες ηλικίες αλλά με απαράδεκτες συμπεριφορές καθηγητών.
    Πιστεύω πως όλα είναι θέμα παιδείας, ωριμότητας, αγωγής κι ευθύνης!
    Κράτα τις γλυκιές κι ανέμελες αναμνήσεις της παρέας Γ΄Λυκείου και προσπέρνα τις άλλες, Ελλη μου! Στην έκθεση είδα το είχες από μικρή! Μπράβο!
    Να είσαι καλά κοπέλα μου και να έχεις πάντα χαρά και χαμόγελα στη ζωή σου!
    Φιλιά πολλά με αγκαλιά!:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό μήνα, Κατερίνα μου!
      Συμφωνώ μαζί σου, έτσι είναι!
      Όσο για τις αναμνήσεις μου, αυτό έχω κάνει - αν δεν είχα αποδεχτεί την πρόσκληση της Πέτρας για να τις ξαναθυμηθώ, ούτε που θα τις σκεφτόμουν. Πραγματικά δε μου λείπει το σχολείο...
      Κι εσύ να είσαι καλά και όλα να σου έρχονται όπως τα θέλεις!
      Φιλί και αγκαλιά κι από εμένα!

      Διαγραφή
  23. Να είσαι καλά! Φιλιά και καλό μήνα να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Παρολα τα ευτραπελα, με αφησες με μια γλυκεια γευση και χαμογελο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Έλλη μου καλό μήνα! Όταν σε διαβάζω είναι σαν να έχω μια καλή μου φίλη δίπλα και να μου τα διηγείται, έτσι αισθάνομαι..
    Και όσο γράφεις λίγα παραπάνω για τον εαυτό σου τόσο περισσότερο ανεβαίνεις στην εκτίμησή μου.. Σε αυτή την ανάρτηση έχουμε πολλά κοινά.. Βέβαια οι δικές μου εμπειρίες από το σχολείο ήταν μακράν χειρότερες,ακόμα και τώρα αν δω αγχωτικό όνειρο έχει να κάνει με εποχή σχολείου. Ελάχιστα πράγματα αναπολώ.

    Με τα μαθηματικά ακριβώς τα ίδια είχα.. και με τα αγορίστικα παιχνίδια είχα κλίση και πάντα (μέχρι και σήμερα) έχω φοβερή επικοινωνία και σχέση με τους άντρες καλύτερα από τις γυναίκες (χωρίς να το θέλω ή να το επιδιώκω ταιριάζω καλύτερα)
    Σε χαίρομαι πολύ που το έβαλες πείσμα και πέτυχες.. Να ξέρεις πως οι άνθρωποι εκείνοι που μιλάνε έτσι για εμάς και τις δυνατότητές μας είναι εκείνοι που δεν πιστεύουν πρώτα πρώτα στον εαυτό τους. (καθαρά θέμα κόμπλεξ)

    Γέλασα πολύ με τα γουρλωμένα μάτια της Αριστέας, δηλαδή αν της πω ότι πήγα νηπιαγωγείο το 89 θα της πεταχτούν!! ;)
    Πολλά φιλιά καλό απόγευμα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό μήνα, Κατερίνα μου γλυκιά!
      Με συγκίνησες πάλι... το ξέρεις;
      Δεν το πιστεύω ότι έχουμε κοινά πάνω στο συγκεκριμένο θέμα και μάλιστα τέτοιου είδους... Κρίμα, Κατερινάκι μου που ήταν έτσι και για σένα. Δε χρειάζεται να σου πω πόσο σε καταλαβαίνω...

      Ακριβώς έτσι συμβαίνει και με εμένα, όσον αφορά την επικοινωνία. Με το αντίθετο φύλο μπορώ να συνεννοηθώ εύκολα και το κατανοώ και πολύ εύκολα, ίσως επειδή έχω κάνει πολλές σχετικές συζητήσεις.

      Και για το κόμπλεξ που λες, ίσως έτσι να είναι... "σε μειώνω, γιατί έχω ανάγκη να φανώ εγώ πιο ψηλά". Δεν νομίζω ότι ίσχυε όμως στην περίπτωση του καθηγητή μου... τι είχα εγώ περισσότερο από εκείνον, που να δικαιολογεί τέτοιο κόμπλεξ.

      Όσον αφορά την Αριστέα, χαχαχα!! Σαν να τη βλέπω τώρα... "Τιιιιιιιιι;;;;" Χαχαχαχα!

      Φιλάκια πολλά!

      Διαγραφή
  26. Έλλη μου κατ' αρχάς να σου πω,πως με συγκίνησες...και ανακάλυψα και πολλά κοινά που έχουμε!εγώ θεωρητική κατεύθυνση ήμουνα-τα μαθηματικά τα κατάφερνα,αλλά ήμουν εξαιρετικά επιπόλαιη! μπορεί να με ρωτούσες:πόσο κάνει ένα κι ένα κι εγώ με απόλυτη φυσικότητα να απαντούσα:τρία!Κι έτσι στράφηκα στις μεγάλες μου αγάπες:λογοτεχνία και αρχαία!Η τρίτη λυκείου αν και ήταν δύσκολη τάξη την απόλαυσα απίστευτα και πέρασα καλά!!
    Μπράβο σου γιατί ήσουν αποφασιστική και τα κατάφερες!άσε τους άλλους να λένε ό,τι θέλουν!!! Φιλάκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όντως, πολλά κοινά!
      Αποφασιστική που λες δεν ξέρω αν ήμουν, πεισματάρα μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε άλλο όμως, ήμουν... και ευτυχώς!! Άσε που όταν αποφασίσω να ξεκινήσω κάτι, ποτέ, μα ποτέ δεν το αφήνω στη μέση.
      Όσο για τους άλλους, να σου πω την αλήθεια, μεγάλωσα πια. Και προσπαθώ να αξιολογώ κάθε φορά τους τρόπους που κινούμαι... οπότε, δεν με αγγίζει το τι λένε ή τι πιστεύουν, όταν εγώ αισθάνομαι ότι είμαι εντάξει. Δεν καταρρακώθηκα τότε, δεν το κάνω και τώρα...
      Φιλιά πολλά.

      Διαγραφή
  27. σε καλεσα μολις σε παιχνιδακι ανοιξιατικο!
    http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/04/blog-post_2205.html
    φιλακια πολλα! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Ανώνυμος5/4/14, 6:00 μ.μ.

    Ελάτε να μαζευτούμε όλοι κι όλες και να κάνουμε μια ομάδα: Λατρεύω τα μαθηματικά!! Μπλιάααααχχχχ!!
    Χαχαχαχα!!! Ελλη μου την χάρηκα την ανάρτηση! Εμεινα με ένα χαμόγελο στα χείλη που τελικά όλα πήραν το δρόμο τους.
    Από καθηγητές που χαν θέματα και μένα μου χαν τύχει τέτοιοι.. Μαθηματικός πρέπει να ταν και με χλεύασε και στην μαμά μου μπροστά.. Για αδιαφορία εννοείται, καφενείο η τάξη!!! Δεν βαριέσαι..
    Ε θα πάθει έμφραγμα η Αριστέα αλλά κι εγώ μπουκλί μου το ΄87 πήγα νήπιο!!!! Χιχιχιχι!!
    Απολαυστική διήγηση και χάρηκα ιδιαιτέρως για το ταβλάκι και το καφεδάκι!!
    Φιλάκια πολλά πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπαααααα.... σε τέτοια ομάδα αρνούμαι να μπω! Μπλιαχ δε λες τίποτα! (Απανταχού haters των μαθηματικών, ενωθείτε! Θα κάνουμε άλλη ομάδα εμείς!!) :))
      Λοιπόν, θα ήταν πολύ περίεργο αν όλοι οι καθηγητές σου ήταν καλοί... θα έχρηζε σοβαρής μελέτης αυτό! Όπως λες: δεν βαριέσαι... λίγη μούρλα ίσως αντέχεται, αρκεί να μην οδηγεί σε πλήρη καταστροφή του μαθητή-ατόμου.
      Ίδια σειρά ήμαστε στο νηπιαγωγείο... χεχε!
      Φιλάκια, Μαριλενάκι μου!

      Διαγραφή
  29. Πολύ μου άρεσε αυτό το τάβλι με τους καφέδες της Γ' Λυκείου!! Ίσως από τν μιά γιατί εγώ δεν είχα κάνει ποτέ κοπάνα και από την άλλη γιατί δεν έμαθα ποτέ τάβλι, αν και ο μπαμπάς ήταν δεινός ταβλαδόρος και ήθελε να με μάθει αλλά δεν με τραβούσε τόσο (ούτε το σκάκι).
    Φιλάκια πολλά, 'Ελλη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό ήταν το καλύτερο απ΄όλα!!
      Το απαγορευμένο είναι πιο γλυκό, δε λένε; Στο σπίτι μου δεν έλεγα τίποτα (θα γινόταν χαμός, χαχα!!) αλλά τις κοπάνες, ως πνεύμα αντιλογίας, τις έκανα...
      Όσο για το τάβλι και το σκάκι, μου αρέσουν και τα δυο. Πιο μικρή έκλινα προς το τάβλι, αλλά τώρα προτιμώ το σκάκι, κι αυτό γιατί θέλει σκέψη. Σε αντίθεση με το τάβλι που πας με στάνταρ κινήσεις...
      Φιλάκια πολλά!

      Διαγραφή

Μη διστάσετε να μου πείτε τη γνώμη σας... Χαίρομαι πάντοτε την επικοινωνία μαζί σας!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...