Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

"Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ΄αλλάζω με τίποτα..." (Ποιος, εγώ; Αν τ΄αλλάζω, λέει...!!!)

   Η Πέτρα μας, κάνοντας πρώτα η ίδια την αρχή, μας κάλεσε να διηγηθούμε ιστορίες από τα παλιά και συγκεκριμένα σχολικές ιστορίες (ευχάριστες ή δυσάρεστες). 

 Ήμουν αναποφάσιστη. Να διηγηθώ; ΤΙ από όλα να διηγηθώ; Ένα μεμονωμένο γεγονός σίγουρα δεν θα εξηγούσε επαρκώς τη γεύση που μου άφησαν τα σχολικά μου χρόνια (είμαι μία από αυτούς που δεν τους λείπουν καθόλου... και που θα τα άλλαζαν ευχαρίστως). Τελικάαποφάσισα να καταθέσω παραπάνω από ένα γεγονότα.

(Πάρτε τώρα καφέ, σάντουιτς, ποπ-κορν, βότκα, ό,τι θέλετε 
τέλος πάντων, γιατί ακολουθεί κατεβατό και ψυχογράφημα).

   Η σχολική μου ζωή ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις στο νηπιαγωγείο, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80. Ώσπου, το Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς, η απώλεια ενός πολύ κοντινού μου προσώπου έφερε τα πάνω-κάτω. Ασυνείδητα ή συνειδητά, αρχής γενομένης από το νηπιαγωγείο ως και τα 12 μου χρόνια περίπου, κατάφερα να ξεχάσω τα πάντα: ονόματα και πρόσωπα συμμαθητών, νηπιαγωγών και δασκάλων (μη σου τύχει να βρεθείς ενήλικας, στον ίδιο χώρο με τον άλλοτε αγαπημένο σου δάσκαλο, να σε γνωρίσει κι εσύ να τον κοιτάς με απορία, γιατί δεν τον θυμάσαι...), σχολικούς χώρους, σχολική ζωή, τη ζωή στο σπίτι. Ψυχολογική διεργασία; Άμυνα; Ναι, και πάλι ναι. Αν και προτιμώ να το ονομάζω "επιλεκτική αμνησία".

   Από το Δημοτικό επομένως, έχω λίγες, σκόρπιες εικόνες: 
  Στην πρώτη τάξη ένιωσα ανία, γιατί είχα μάθει ήδη να διαβάζω, να γράφω και να μετράω και βαριόμουν αφόρητα την επανάληψη. Μετά τις πρώτες μέρες, είχα πει στη μαμά: "Καλά ήταν... αλλά αύριο δεν χρειάζεται να ξαναπάω, ε; Αφού αυτά που κάνουν εκεί εγώ τα ξέρω!!"
 Τα επόμενα χρόνια και μέχρι που τελείωσα το Δημοτικό, έχασα το όνομά μου. Όταν άλλαξα τα δύο μπροστινά νεογιλά μου δόντια, ανταμείφθηκα με δυο νέα, πεταχτά και με κενό ανάμεσά τους. Εξαιτίας τους τα παιδιά με φώναζαν πια 


κάνοντας και ομοιοκαταληξία με το δικό μου όνομα. Παρότι στην 6η τάξη έβαλα σιδεράκια και το πρόβλημα διορθώθηκε, το όνομα "κουνέλι" με ακολουθούσε, μέχρι που έφυγα από το Δημοτικό.
  Φιλίες ιδιαίτερες δεν είχα, είχα απλώς μια συμμαθήτρια δίπλα μου στο θρανίο. Στα διαλείμματα ξέδινα κυρίως παίζοντας ποδόσφαιρο και "γκαζάκια" (βόλους, μπίλιες) με τα αγόρια. Επειδή ήμουν καλή σ΄αυτά (και είχα και μια σεβαστή συλλογή από μπίλιες!!), με καλούσαν συχνά να παίξω μαζί τους.
  
  Στο Γυμνάσιο, το κουνέλι τράβηξε επιτέλους το δρόμο του κι εγώ το δικό μου. Πήρα πίσω το πραγματικό μου όνομα, έκανα μια-δυο φιλίες, ένιωσα τα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα, γνώρισα ένα φοβερό καθηγητή στα εικαστικά που τον θυμάμαι με αγάπη, και... ξεκίνησα να έχω εφιάλτες με τον καθηγητή των μαθηματικών. 
  Τα μαθηματικά δεν τα συμπάθησα ποτέ, και δεν μπορούσα να τα καταλάβω. Κι όσο δεν τα καταλάβαινα, τόσο δεν τα διάβαζα. Κι όσο δεν τα διάβαζα, τόσο κάθε μέρα (μα κάθε μέρα, όμως!!) ο καθηγητής με σήκωνε για εξέταση στον πίνακα, όπου τελικά με έκανε ρεζίλι με μια στάνταρ φράση: "Έρμ΄ Ταδοπούλου... τούβλου θα μείν'ς! Κάτσ΄ κάτ'!" (στη Λάρισα βρισκόμαστε, αν αναρωτιέστε περί προφοράς). Και δώστου τα 8άρια στα τρίμηνα, σε μια καθ΄όλα τα άλλα, καλή μαθήτρια (του 18).
   Αν δεν στο εξηγούν, δεν το κατανοείς - τόσο απλά. Τα μόνα που κατάφερα να κατανοήσω, ήταν οι "ταυτότητες" και τα "πολυώνυμα". Ω τι ευτυχία, όταν στις εξετάσεις του Ιουνίου έπεσαν ταυτότητες και πολυώνυμα! Έγραψα ένα περιποιημένο 20, που με γλίτωσε στο τσακ από το να μείνω στο μάθημα. Ο καθηγητής ήταν σίγουρος ότι δεν είχα αντιγράψει, παρόλα αυτά με κάλεσε για επιβεβαίωση. "Αν θέλετε, σας ξαναλύνω την άσκηση εδώ και τώρα" η απάντηση. Τέλος.

  Στο Λύκειο συνέχισα να είμαι ανίδεη στα μαθηματικά, αλλά πολύ καλή στην έκθεση. Στο μεταξύ, μετατραπήκαμε όλοι μας σε άνευ προηγουμένου ταραξίες (παραμένει άγνωστο το γιατί). Αγριεμένα εφηβικά πνεύματα, καταληψίες που εν τέλει τιμωρήθηκαν με τη στέρηση της 5ήμερης εκδρομής, ευφυέστατοι και επικίνδυνοι φαρσέρ (θυμάμαι κάτι ανάποδα καρφιά μπηγμένα στις καρέκλες των καθηγητών, κάτι καουτσουκένιες τρισδιάστατες αράχνες χωμένες μέσα στο βιβλίο ύλης, κάτι δυναμιτάκια να σκάνε στα έδρανα από το πουθενά και ως αποκορύφωμα, το "τυχαίο" άδειασμα ενός πυροσβεστήρα μέσα στην τάξη). Οι καθηγητές έκαναν τρελή υπομονή - το παραδέχομαι - και ο αυστηρός λυκειάρχης, το καλοκαίρι της Γ΄Λυκείου, μας ξεφορτώθηκε περιχαρής με το αμίμητο: "Να πάτε στο καλό του Θεού, παιδιά και εύχομαι να μην ξαναπεράσει ποτέ τέτοιο τμήμα από το σχολείο μας". (!!!)

   Το καλοκαίρι πριν την τρίτη Λυκείου ήταν που "ξύπνησα" και συνειδητοποίησα πως έπρεπε να διαλέξω επιτέλους δέσμη και πιθανή μετέπειτα επαγγελματική ζωή. Τρίτη δέσμη, σαφώς, δεν ήμουν για να διαλέξω κάποια με μαθηματικά. Χωρίς καθόλου φροντιστήρια πριν, όμως, πού πας; Οι καθηγητές δήλωσαν εξαρχής πως θα έκαναν την ύλη έτσι, ώστε να κάνουν επανάληψη στο φροντιστήριο. Τα λατινικά λοιπόν τα ξεκινήσαμε από το 40ό μάθημα (το τελευταίο) και όχι από το 1ο!! Παγκόσμια πρωτοτυπία... Όταν δήλωσα την ένστασή μου, ένας καθηγητής μου είπε πως εγώ δεν είμαι "φαβορί" σε σχέση με τους άλλους που έκαναν φροντιστήρια, οπότε να το αφήσω να πάει στο καλό. Πείσμωσα άσχημα. Και αναγκάστηκα να ξεκινήσω στο σπίτι ιδιαίτερα μαθήματα, μόνο στα Αρχαία και στα Λατινικά, μπας και ανταπεξέλθω στις τρελές απαιτήσεις. Διάλεξα μόνη μου τα ιδιαίτερα, για να μην αφήσω κανένα περιθώριο στον εαυτό μου να την κοπανάω για καφέ, όπως έκαναν πολλοί άλλοι καθ΄οδόν για το φροντιστήριο. 

  Κάπου εδώ έχω όμως και μια γλυκιά ανάμνηση από την Γ΄Λυκείου... και ίσως η μόνη που δεν θα άλλαζα με τίποτα: ο λυκειάρχης κλείδωνε πάντα την αυλόπορτα του σχολείου ακριβώς στις 8.15. Ένα πρωί, άργησα να φτάσω (πάντοτε ήμουν υπναρού). Το ίδιο και η φίλη μου... και δυο παιδιά ακόμη, φίλοι μας από το τμήμα. Κλειδωμένοι έξω από το σχολείο, κοιταχτήκαμε: "η πόρτα ανοίγει στο πρώτο διάλειμμα, και η επίπληξη όταν θα μας δουν τη δεύτερη ώρα να μπαίνουμε με τις τσάντες, είναι σίγουρη. Στο μεταξύ, δεν πάμε για καφέ;"
  Την κοπανήσαμε λοιπόν, κι ανακαλύψαμε - ένας Θεός ξέρει πώς - ένα καφενείο κάπου εκεί κοντά. Χωθήκαμε μέσα να κρυφτούμε. Χαρά ο ιδιοκτήτης; Ατελείωτη! "Καλώς τα παιδιά! Επιτέλους, μπήκε νέο αίμα στο μαγαζί μου!! Όλο με τα γκρινιάρικα παππούδια είμαι!! Τι να σας κεράσω; Ό,τι θέλετε για τη χαρά που μου δώσατε"!! Κοιταχτήκαμε αμήχανα μ΄αυτή την υποδοχή, και στρωθήκαμε αμέσως. Μας κέρασε όντως ελληνικό καφέ, παίξαμε ανελέητα τάβλι ανά δύο, στοιχηματίζοντας (ο χαμένος θα αγόραζε τα τσιγάρα της επόμενης ημέρας στον νικητή), η κοπάνα αντί για μία σχολική ώρα έγινε τρεις... και επαναλήφθηκε στο ίδιο μοτίβο για αρκετούς μήνες (η απουσιολόγος μας "έβλεπε" κανονικά στην τάξη τα πρωινά, το ίδιο και οι καθηγητές που νόμιζαν ότι λείπαμε για να διαβάσουμε... και "ξεχνούσαν" να μας βάλουν απουσία για να μας βοηθήσουν). 


Αντί επιλόγου

.... Το κορίτσι-που-δεν-ήταν-φαβορί πέρασε τελικά στις Πανελλήνιες με την πρώτη και στη σχολή που ήθελε, άκουσε μια μετανιωμένη συγγνώμη από τον καθηγητή που τη σύγκρινε με τα άλογα κούρσας και έδωσε μια πληρωμένη απάντηση, σπούδασε και πέρασε τα καλύτερά της χρόνια ως φοιτήτρια (στη σχολή έμαθε να σκέφτεται πρώτα αντί να παπαγαλίζει και γνώρισε φίλους καλούς), ολοκλήρωσε ένα μεταπτυχιακό με άριστα και τώρα δουλεύει στον τομέα της. 
  Έχει καταλάβει λίιιιιγο καλύτερα τα μαθηματικά, αλλά συνεχίζουν να μην της αρέσουν, οπότε επικεντρώνεται στο να εξασκεί τις υπόλοιπες ικανότητές της.

.... Οι συμμαθητές από το σχολείο χάθηκαν μεταξύ τους (άλλος για Χίο τράβηξε πήγε κι άλλος για Μυτιλήνη).

.... το καφενείο δυστυχώς έχει πια κλείσει και αγνοείται εδώ και χρόνια η τύχη του ιδιοκτήτη.


  Τα σχολικά χρόνια μπορεί να τα προσπέρασα (ή να με προσπέρασαν), όμως αυτό το σκαστό, ανέμελο και κόντρα στο "σύστημα" τάβλι της τρίτης Λυκείου, συνοδεία με το διπλό, μυρωδάτο ελληνικό καφέ, με τον πρόσχαρο ιδιοκτήτη του καφενείου στην υποδοχή και με λίγη καλή φιλική παρέα, παραμένει μια ανάμνηση που ανακαλώ πάντα με γλύκα.  

(Τώρα που το σκέφτομαι πάλι, χαμογελώ. 
Ποιος ο λόγος να θυμάμαι τα υπόλοιπα;)


Η ανάρτηση αφιερώνεται στην Πέτρα. 

Στην πρόσκληση συμμετέχουν τα παρακάτω ιστολόγια:
(η λίστα ανανεώνεται συνεχώς)


Κική από το blog http://ekfrastite.blogspot.gr/
Πεταλούδα από το blog http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://pnoestexnis.blogspot.gr/
Κατερίνα από το blog http://followkoko.blogspot.gr/
Άννα/Πάρος - Άστεγη Καταληψίας - θα φιλοξενηθεί από την Πέτρα
Νάσια από το blog http://nasiasblog2012.blogspot.gr/
Κανελλάκη από το blog http://toapagio.blogspot.gr/
Αριστέα από το blog http://princess-airis.blogspot.gr/
Πέτρος από το blog http://akivernitos.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Αγριμιώ από το blog http://agrimio.wordpress.com/
Μαρία από το blog  http://swanocean.blogspot.gr/
Άννα από το blog http://atenizodas.blogspot.gr/
Μαριλένα από το blog http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Λαμπρινή από το blog http://xwrisprogramma.blogspot.gr/
Κλαυδία - Άστεγη Καταληψίας - θα φιλοξενηθεί από την Πέτρα
Μαρία από το blog http://www.syllegw-stigmes.gr/
Δέσποινα από το blog http://mamadesekrisi.blogspot.gr/
Rylie από το blog http://mythoughtsnotebook.blogspot.gr/
Marilise από το blog http://katitimou.blogspot.gr/
Φλώρα από το blog http://texnistories.blogspot.gr/

Αν θέλετε να λάβετε μέρος και εσείς, δηλώστε το ενδιαφέρον σας εδώ.



Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Τοπία στην ομίχλη... και τοπία στο φως

   Πήγαμε την προηγούμενη βόλτα μας στα μέσα Φεβρουαρίου... θυμάσαι;

 Πώς πέρασε ο καιρός από τότε... πέρασε γρήγορα, σαν νερό. Ο Μάρτιος κοντεύει να τελειώσει. Είναι καιρός να φύγουμε ξανά, να πάμε κάπου μαζί - όπως σου υποσχέθηκα - και να αφήσουμε το νου και την ψυχή μας να ξεφύγει και να γαληνέψει.


Φύγαμε, λοιπόν.  Περνώ με το αυτοκίνητο να σε πάρω. 
Θα βρούμε βροχή στο δρόμο μας και ομίχλη... αλλά δεν πειράζει.
Πάμε σε ένα μέρος μαγικό, ένα μέρος που είναι όμορφο κάθε εποχή, με κάθε καιρό. 

Η ομίχλη απλώνεται γύρω μας αέρινα και αφήνει πάνω μας το υγρό της χάδι.
 Κάνει το δρόμο που ανοίγεται μπροστά μας να δείχνει μυστηριώδης...


Ξέρω, δε σου έχω πει ακόμη πού πάμε. 
Όμως πλησιάζουμε...  αν δεις γύρω σου, θα καταλάβεις.

Βρισκόμαστε στη λίμνη Πλαστήρα, σε έναν τόπο-παράδεισο για τους φυσιολάτρες.
Αυτό εδώ είναι το φράγμα. Θα το περάσουμε και θα κατευθυνθούμε στην άλλη πλευρά.


 Η βροχή ξέπλυνε τη σκόνη...  το βουνό μας υποδέχεται ολοκάθαρο,  
ντυμένο ακόμη με τα χρώματα του χειμώνα. 


Ορμητικά νερά κατηφορίζουν στις πλαγιές, δημιουργώντας ρυάκια και μικρά ποτάμια.
Νερά βιαστικά, που τρέχουν ασταμάτητα θέλοντας να συναντήσουν τη λίμνη. 
Μας τραγουδούν το δικό τους κελαρυστό τραγούδι - τ΄ακούς; - και μας προσπερνούν. 


Εδώ θα σταματήσουμε για λίγο. Θέλω να σου δείξω τα χρώματα της φύσης. 
Θέλω να σου δείξω αυτό το παγκάκι που μοιάζει σαν να μας περιμένει.
Σε καλώ να παρακολουθήσεις το ταξίδι του νερού, να οσμιστείς το βρεγμένο χώμα.

  Εδώ, γόνιμο χώμα και γάργαρο νερό μπερδεύονται, ανακατεύονται...
και αποφασίζουν στο τέλος να ακολουθήσουν κοινή πορεία.


Ταξιδεύουν μαζί προς τη λίμνη, για να της προσφέρουν τα πολύτιμα δώρα τους.
Και κάπου, σε μια άκρη της, η λίμνη καλωσορίζει επιτέλους το νερό του βουνού.


Συνεχίζουμε κι εμείς το ταξίδι μας στο ομιχλώδες τοπίο.
Πόσο όμορφο και πόσο διαφορετικό φαίνεται έτσι το βουνό...


Πάνω από το γκρεμό, μερικές κούνιες, μοναχικές και έρημες, 
περιμένουν μάταια να έρθουν τα παιδιά και να καθίσουν στην αγκαλιά τους.
Προς το παρόν, για μόνη σύντροφό τους θα έχουν την ομίχλη.


Κάπου αλλού, μικρά δέντρα υψώνουν τα γυμνά κλαδιά τους στον ουρανό. 
Αναζωογονημένα από τη βροχή, προσμένουν το άγγιγμα της άνοιξης για να ξαναγεννηθούν.


Κατεβαίνουμε χαμηλότερα. Να και η λίμνη. 

Το νερό που κυλάει, λίγο πριν τη συναντήσει, ζωγραφίζει
 στο διάβα του φιδογυριστά μονοπάτια πάνω στο χώμα. 




Δε θα μείνουμε πολύ όμως εδώ. Θα ανηφορίσουμε πάλι... 
και θα προσπαθήσουμε να θαυμάσουμε τη λίμνη από ψηλά.


Είμαστε ψηλά, στο χωριό Νεοχώρι. Ο καιρός δε στάθηκε σύμμαχός μας, τελικά.
Μπροστά μας απλώνεται όλη η λίμνη... αλλά δεν μπορούμε να τη δούμε.
Ένα ανάλαφρο, μπαμπακένιο, νεφελώδες σεντόνι, την έχει σκεπάσει από άκρη σ΄άκρη.


Και σε λίγο νυχτώνει... 


Στενοχωρήθηκες, ε; Το κατάλαβα...
Μην ανησυχείς. Το έχω φροντίσει. Απόψε θα μείνουμε εδώ.
Έχω κρατήσει ένα δωμάτιο για μας. Έχει τζάκι και θέα στη λίμνη. 
Ξεκουράσου, ελπίζω το πρωί που θα ξυπνήσουμε ο καιρός να είναι καλύτερος... 
και να καταφέρουμε να θαυμάσουμε τη θέα.



Zzzzzzzzzzzzz......


!!!!!!!
Ξημέρωσε! Έλα, σήκω!!! 

Κοίτα έξω από το παράθυρό μας, η πλάση φόρεσε τα καλά της!

Φόρεσε κι εσύ κάτι για να προστατευτείς από την ψύχρα του πρωινού... 
και έλα γρήγορα έξω στη βεράντα μαζί μου! 

\

Σου έχω φέρει καφέ. Κάθισε δίπλα μου να δούμε τη φύση που ξυπνάει... 



(Τυχεροί οι κάτοικοι του Νεοχωρίου που βλέπουν καθημερινά αυτή τη θέα, δε νομίζεις;)




Ο ήλιος ανέβηκε ψηλά κι η μέρα έχει ζεστάνει. 
Σκέφτομαι να πάμε να δούμε τον Βοτανικό Κήπο Νεοχωρίου, τι λες;

Στην είσοδο, μας προμηθεύουν με έντυπο υλικό και με ένα χάρτη.



"Θέση ανάπαυσης (και περισυλλογής)"... μας ανακοινώνει η ταμπελίτσα...


Ενημερωνόμαστε από τα έντυπα για τα δέντρα, τα φυτά και τα βότανα 
που φιλοξενούνται εδώ... και τα γνωρίζουμε ένα-ένα. 
Ο κήπος καταλαμβάνει έκταση 10 στρεμμάτων.








Δίπλα από το Βοτανικό Κήπο, απλώνεται η λίμνη.
Τώρα που ο ουρανός είναι καθαρός, το τοπίο είναι υπέροχο.



Δυο πουλιά σταματούν τη συνομιλία τους και μας κοιτούν με περιέργεια. 


Τους υποσχόμαστε νοερά πως κάπως, κάποτε, θα έρθουμε ξανά στον όμορφο τόπο τους.


Τώρα ξέρεις: με ομίχλη, με ηλιόφως, με χιόνι ή χωρίς... αυτός ο τόπος είναι μαγεία. 



→   Η Λίμνη Πλαστήρα βρίσκεται 25 χλμ. περίπου δυτικά της Καρδίτσας, σε υψόμετρο 800 μ. Το τοπίο είναι συναρπαστικό, καθώς η πανέμορφη λίμνη αγκαλιάζεται από ψηλά, κατάφυτα βουνά, ενώ η περιοχή θεωρείται "παράδεισος" για κάθε φυσιολάτρη.
  Η λίμνη δημιουργήθηκε εκεί που υπήρχε παλαιότερα ο ποταμός Ταυρωπός, που φιδογυρίζοντας αργοκυλούσε νότια για να συναντήσει τον Αχελώο. Η περιοχή αυτή ονομαζόταν "Νεβρόπολη", πιθανώς από την πληθώρα των ελαφιών που διαβιούσαν εκεί κάποτε (νεβρός=το νεογνό του ελαφιού). Περίπου το 1928, ο Στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας συνέλαβε την ιδέα για την κατασκευή ενός φράγματος που θα έδινε λύση στο πρόβλημα της άρδευσης του θεσσαλικού κάμπου, της ύδρευσης της Καρδίτσας και άλλων κοινοτήτων, αλλά και την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, με την εκμετάλλευση της δύναμης του νερού.
  Έτσι προέκυψε η λίμνη Ταυρωπού, που αργότερα μετονομάστηκε σε λίμνη Πλαστήρα, σε υψόμετρο 800 μ., καταλαμβάνοντας έκταση περίπου 25.000 στρεμμάτων, με μήκος 12 χλμ., πλάτος 4 χλμ., και βάθος περίπου 60 μ. Το φράγμα έχει μήκος 220 μ. και ύψος 82 μ. 
  Έκτοτε, χιλιάδες λάτρεις της φύσης ανακαλύπτουν την περιοχή και τη μοναδικότητά της. Τα τελευταία χρόνια οι δεκάδες επενδύσεις φορέων και ιδιωτών μετέτρεψαν την περιοχή σε περιζήτητο τουριστικό προορισμό και πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών, σε όλες τις εποχές του έτους.

→ Περισσότερες πληροφορίες για τον Βοτανικό Κήπο Νεοχωρίου, εδώ.


Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Παιδικοί πίνακες

   Να' μαι και πάλι!

  Σήμερα έχω να σας δείξω δυο παιδικούς πίνακες που έφτιαξα, για το δωμάτιο ενός αγοριού και για το δωμάτιο ενός κοριτσιού, αντίστοιχα.


   Ο πρώτος λοιπόν έγινε για το μικρό Θανάση... που του αρέσουν πολύ οι πειρατές. 

   Έτσι, σκέφτηκα ο πίνακας που θα στολίζει το δωμάτιό του να έχει το αγαπημένο του θέμα:



Παιδικός πίνακας για δωμάτιο αγοριού - "Οι πειρατές"
Collage, ακρυλικά, χρυσή άμμος, χάλκινα αληθινά νομίσματα, χρυσό relief


   Ο δεύτερος πίνακας έγινε για τη μικρή Ευαγγελία, με βασικό θέμα μια νεράιδα και χρώματα χαρούμενα, ταιριαστά με τα χρώματα του δωματίου της.



Παιδικός πίνακας για δωμάτιο κοριτσιού - "Νεράιδα της Άνοιξης"
Collage, ακρυλικά, χρυσό glitter, ξύλινη πεταλούδα, ακρυλικό λουλούδι με 
strass, ακρυλική τρέσα με χάντρες, υφασμάτινη καρό κορδέλα, ροζ pearl pen


  Στο μεταξύ, σήμερα παρέλαβα (κιόλας!!) το δώρο της Μαρίας (Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...), ως αναμνηστικό για τη διάκριση της φωτογραφίας μου στον 7ο διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν" του ιστολογίου της. Το δώρο είναι επιλεγμένο από το MadeByHand




  Μαρία μου, χίλια ευχαριστώ, το βραχιόλι είναι υπέροχο!! Ο συνδυασμός των χρωμάτων είναι από τους αγαπημένους μου... και μου άρεσε πολύ ο συμβολισμός του. Να είσαι καλά!

   Πριν σας αφήσω, να σας πω πως στο επόμενο ραντεβού μας, θα έχει...

ΒΟΛΤΑ!!!!!

(από τα μέσα Φεβρουαρίου έχουμε να πάμε κάπου μαζί... ντροπή μου!)

Προορισμός;

Δεν σας λέω... θα δείτε στην πορεία!

Το μόνο που θέλω από εσάς, είναι να βάλετε τα αθλητικά σας... και να με εμπιστευθείτε!

(Θα'ρθείτε, έτσι; Δε λέει να πάω βόλτα μόνη μου...)

:))))

Πολλά φιλιά!


Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Σιωπηλή εγκατάλειψη ~ 7ος διαγωνισμός "Φωτογραφίζειν"


"Σιωπηλή εγκατάλειψη"


[...]

Όσο περνά ο καιρός και προχωρώ βαθύτερα
στο ακίνητο φθινόπωρο που μαλακώνει πλένοντας
με φως τα πεζοδρόμια, τόσο βλέπω
στη χρυσωμένη δωρεά του ήλιου μια εγκατάλειψη
για όσα περιμένω και δεν πήρα, για όσα
μου ζήτησαν κι αρνήθηκα μη έχοντας, για όσα
μοιράστηκα απερίσκεπτα και μένω
ξένος και κουρελιάρης τώρα.

Μα όταν
μες στη θρυμματισμένη θύμηση αναδεύω
ερείπια, βρίσκω απόκριση βαθιά γιατί τα μάρμαρα
κι οι πέτρες κι η ιστορία μένουν για να θυμίζουν
το πέρασμά σου ανάμεσα στην ομορφιά - απόκριση
για όσα περιμένω και δεν πήρα.


  Η διεξαγωγή του 7ου διαγωνισμού "Φωτογραφίζειν" στο ιστολόγιο της Μαρίας (Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...) ολοκληρώθηκε χθες. Το θέμα του διαγωνισμού ήταν "Εγκατάλειψη".

  Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί η συμμετοχή μου με τον τίτλο "Σιωπηλή εγκατάλειψη" συγκέντρωσε κατά την ψηφοφορία 22 βαθμούς και έλαβε τη 2η θέση!




   Ευχαριστώ πολύ τους φίλους που μου χάρισαν τη γνώμη τους και την ψήφο τους, καθώς και τη Μαρία για την άψογη φιλοξενία!
  Αν ενδιαφέρεστε και εσείς να λάβετε μέρος, ο 8ος διαγωνισμός "Φωτογραφίζειν" αναμένεται να ξεκινήσει την 1η Απριλίου και το νέο θέμα θα δοθεί από τον πρώτο νικητή. Περισσότερες πληροφορίες θα διαβάσετε τις επόμενες ημέρες στο ιστολόγιο της Μαρίας.


   Το κείμενο που συνοδεύει τη φωτογραφία μου είναι ένα απόσπασμα από το ποίημα του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου (1931-1996), "Ερείπια της Παλμύρας" (από την ενότητα "Ο θάνατος του Μύρωνα", 1954 - 1959/ Συγκεντρωτική συλλογή "Ο δύσκολος θάνατος", 1985). Περισσότερα για τη ζωή και το έργο του ποιητή μπορείτε να διαβάσετε εδώ


   Καλή Κυριακή!


Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Κοσμήματα με την τεχνική bead embroidery

   
   Με ιντριγκάρει απίστευτα το να δοκιμάζω τον εαυτό μου σε καινούριες τεχνικές. Να βλέπω τα όριά μου και αν υπάρχει κάτι παραπάνω που να μπορώ να κάνω. Όσο πιο δύσκολες ή απαιτητικές είναι οι τεχνικές, τόσο καλύτερα!! Και κάπου εκεί είναι που με πιάνει η τρέλα και το πείσμα μου... εννοώντας πως είμαι ικανή να μη σηκώσω κεφάλι, να μη φάω ή να μην κοιμηθώ, αν δεν κάνω τελικά αυτό που θέλω - όπως το θέλω.

   Συνήθως, όταν είναι να δοκιμάσω κάτι για πρώτη φορά, ξεκινώ με λίγο ψάξιμο/διάβασμα στο διαδίκτυο, με λίγη βοήθεια από βίντεο στο YouTube - αν υπάρχουν - και μετά... βηματίζω ως επί το πλείστον στα τυφλά, με διαρκείς δοκιμές και πλάνες και αρκετή προσήλωση και πείσμα.

  Οπότε, πιστεύω πως μπορείτε να καταλάβετε πώς νιώθω όταν ολοκληρώνω αυτό που έχω στο νου μου με επιτυχία, ξεπερνώντας τις όποιες αντιξοότητες στην κατασκευή του!

  Όλα ξεκίνησαν όταν είδα ένα κόσμημα στην Aby (Aby Craft) και συγκεκριμένα αυτό το κολιέ, το οποίο είναι κατασκευασμένο με την τεχνική bead embroidery... ή αλλιώς, με κέντημα διαφόρων χαντρών επάνω σε ύφασμα. Μου άρεσε τόσο πολύ και η τεχνική και το αποτέλεσμά της, που άρχισα αμέσως να ψάχνομαι να τη δοκιμάσω. Τρεχάλα στο YouTube, λοιπόν... όπου κάτι κατάλαβα, αλλά σκάλωσα σε μια βασική και πρωταρχική απορία. 

  Επικοινώνησα με την Aby και της ζήτησα βοήθεια. Το ίδιο κιόλας βράδυ έλαβα μια λεπτομερέστατη απάντηση (Aby μου, χίλια ευχαριστώ!! ♥) και ξεκίνησα με ενθουσιώδεις ρυθμούς να φτιάξω ένα extravagant βραχιόλι στον εαυτό μου, μ΄αυτή την τεχνική.

  Για να μην τα πολυλογώ, το όλο project μου πήρε 2 εβδομάδες διαρκούς κεντήματος (νόμιζα δεν θα τελειώσει ποτέ, χαχα!!) Αρχικά σχεδίασα το βασικό σχήμα που ήθελα να έχει το βραχιόλι και άρχισα να κεντώ τις χάντρες. Δούλεψα χωρίς να κάνω προσχέδιο για το γέμισμα της επιφάνειας του βραχιολιού: ξεκίνησα τοποθετώντας ένα βασικό κεντρικό στοιχείο και γύρω του κέντησα τις χάντρες όπως μου έβγαινε εκείνη τη στιγμή (πρώτα στη μία πλευρά, κι έπειτα ακολούθησα το ίδιο μοτίβο και στην άλλη).

  Αν παιδεύτηκα; Πολύ!! (Αφού ξεκίνησα κατευθείαν με το κολύμπι στα βαθιά...) Αν έφερα την τεχνική στα νερά μου, γιατί έτσι με βόλευε; Εννοείται!! Αλλά το τελικό αποτέλεσμα με δικαίωσε, και σας το παρουσιάζω περιχαρής και περήφανη (άμα δεν παινέψεις το σπίτι σου...):



Βραχιόλι με την τεχνική bead embroidery
Χάντρες-σπόροι, ακρυλικό στοιχείο, ημιπολύτιμοι 
λίθοι (αχάτης/dragon agate onyx), κρύσταλλα 


  Κι αφού κολύμπησα στα βαθιά και δεν... πνίγηκα, έπειτα αποφάσισα να βγω και να πλατσουρίσω στα ρηχά... και στα πιο εύκολα. Έτσι προέκυψε ένα πιο απλό και λιγότερο χρονοβόρο μενταγιόν, με ένα συνδυασμό χρωμάτων που μου αρέσει. Η τεχνική κατά βάση είναι η ίδια, αλλά εδώ έκανα και μερικές δικές μου προσθήκες (όπως το κεντρικό στοιχείο που επιτελεί ρόλο cabochon και είναι χειροποίητο σε ακρυλικό φύλλο):


Μενταγιόν με την τεχνική bead embroidery
Χάντρες-σπόροι, ακρυλικές χάντρες, πέρλες, 
χειροποίητο ακρυλικό cabochon, μωβ κορδόνι 


   Ξέρω, σας ζάλισα πάλι... γι΄αυτό κάπου εδώ θα σταματήσω για σήμερα.

   Έπεται συνέχεια...

   Στο μεταξύ, αδημονώ για τη γνώμη σας! Πώς σας φαίνονται; 

:)))



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...